Der weiße Rausch

Waaraan denken jullie bij de titel "De Witte Roes"? Voor mij is deze formulering een interessant raadsel. Wat wordt ermee bedoeld? Er is de bekende uitdrukking "witte pracht". En ook "wit goud" is bekend. In beide gevallen gaat het om wat elke gast in de winter nodig heeft en zoekt: Sneeuw! Besneeuwde berglandschappen! Perfecte pistes! Zoveel is al duidelijk.

Maar waarom roes? Er moet nog iets anders in het spel zijn. Misschien wordt men wel bedwelmd door de schoonheid van de landschappen in Arlberg? Of misschien voelt men zich ook een beetje bedwelmd als men 's nachts op de après-ski-pistes gaat? Ja, dat kan. Maar daar gaat het hier niet om. Het gaat om een heel bijzondere uitdaging.

Het gaat om een evenement dat al vele jaren zeker is aan het einde van het seizoen in St. Anton am Arlberg. Een skirace? Ja en nee. Want "De Witte Roes" is iets meer, of op zijn minst iets anders.

Hier ontmoeten skiërs en snowboarders elkaar jaarlijks om tegelijkertijd de vallei in te duiken. En niet zomaar over een piste, maar over een piste die het echt in zich heeft. Waar je al zweet bij de loutere cijfers en feiten. Tenminste als hobby-sporter, die zoiets niet dagelijks doet. Zijn jullie klaar? Voor een afdaling vanaf het hoogste punt van het skigebied?

Nou, vanaf de Vallugagrat is het vertrek. Iedereen aan de start. Alle 555 deelnemers. De harten van de deelnemers kloppen zeker, want er wachten spectaculaire 1.300 hoogtemeters.

Bij de massastart gaat het er vooral om heel naar beneden te komen. Iedereen is uitgeput, want bij een recordtijd van 7 minuten en 40,6 seconden kun je je voorstellen dat het een zeer lange afstand is. Meteen na de start moet een 150 m hoge heuvel worden overwonnen, de zogenaamde "Pijnberg", die zijn naam waarschijnlijk niet voor niets heeft. Nomen est omen, zogezegd.

Voor wie is dit nu iets?

Moeilijk te zeggen, maar duidelijk is dat hier topatleten en hobbyisten tegenover elkaar staan. In principe is het iets voor iedereen die gek genoeg is om zich op DEZE piste te wagen en DEZE afstand af te leggen. De route is zwaar, maar des te groter zullen de geluksgevoelens zijn als je beneden bent. De tijd is daarbij van ondergeschikt belang, duidelijk is dat een tijd tussen de 11 en 18 minuten een goede gemiddelde is.

En zelfs als het bij jullie iets langer duurt: Je kunt er zeker van zijn dat je beneden enthousiast toegejuicht zult worden. Jullie zullen helden zijn en door de toeschouwers op LED-schermen in het finishgebied bekeken worden. Held voor een dag, voor een paar minuten. Zoveel kunnen jullie alvast zeker zijn. Bij de daaropvolgende prijsuitreiking en het grote "Witte Roes Feest" kunnen jullie meevieren en gevierd worden. Want niet iedereen stort zich over deze pistes naar beneden.

Nou, hoe klinkt dat? Goed? Dan op naar "De Witte Roes" in Arlberg in St. Anton. Want alleen wie er echt bij is geweest, zal deze "roes" ook echt ervaren. Deze bijzondere mix van euforie, geluk en uitputting. Dat is al wat. En misschien ook iets voor jullie.

Waaraan denken jullie bij de titel "De Witte Roes"? Voor mij is deze formulering een interessant raadsel. Wat wordt ermee bedoeld? Er is de bekende uitdrukking "witte pracht". En ook "wit goud" is bekend. In beide gevallen gaat het om wat elke gast in de winter nodig heeft en zoekt: Sneeuw! Besneeuwde berglandschappen! Perfecte pistes! Zoveel is al duidelijk.

Maar waarom roes? Er moet nog iets anders in het spel zijn. Misschien wordt men wel bedwelmd door de schoonheid van de landschappen in Arlberg? Of misschien voelt men zich ook een beetje bedwelmd als men 's nachts op de après-ski-pistes gaat? Ja, dat kan. Maar daar gaat het hier niet om. Het gaat om een heel bijzondere uitdaging.